De hulpverleners zijn betrokken, vrolijk en niet te serieus

De weg die Zoë is gegaan, is lang. Al vanaf haar zesde liep ze bij hulpverleners. Ze had daar nooit goede ervaringen mee. “Heel veel mensen doen of ze je snappen, maar er was veel onbegrip. Dat zou je niet verwachten. Ik merkte ook dat het voor hen echt werk was, dat ze niet echt betrokken waren.” Toen ze dakloos en drugsverslaafd werd, wilde ze dan ook geen hulp. Tot ze in contact kwam met FACT.

“Op mijn 18e zou ik bij Defensie gaan werken, daar had ik een opleiding voor gedaan. Maar onverwacht werd ik levenslang afgekeurd. Omdat ik teveel had meegemaakt. Ik heb toen een tijdje ander werk gedaan in Den Haag. Ik kon niet met geld omgaan, gaf het uit aan drugs en feestjes. Ik raakte mijn baan en vervolgens ook mijn huis kwijt. Van mijn 19e tot 22e was ik dakloos. Ik zwierf door het hele land en was zwaar drugsverslaafd.” 

“Op een keer kwam ik in Emmen terecht. Daar was een maatschappelijk werker die een vriend van mij hielp. Zij bood aan mij ook te helpen, maar ik wilde het niet. Ik herinnerde me van vroeger een gesprek met een psychiater, waarin ik in tranen was, toen hij zei: de tijd is op, de volgende keer gaan we verder. Dat voelde zo slecht, dat wilde ik niet weer. Tegelijk dacht ik: ‘Het ergste wat kan gebeuren is dat ze me niet helpt.’ En dat was ik wel gewend. Dus ik gaf toe.”

Het was het begin van grote veranderingen. “De maatschappelijk werker hielp mij aan een huis. Bij mijn mentale problemen kon ze me niet helpen. Daarvoor verwees ze mij door naar FACT.” FACT had als eerste doel om Zoë van haar verslaving af te helpen. “Ik was heel koppig, ik ben gewoon zelf gestopt. Maar dat eindigde in een psychose en crisisopvang. FACT liet me niet in steek. Stapje voor stapje hielpen ze me er bovenop.” Zoë kreeg onder meer medicijnen voor de ontwenning en kickte volledig af.

Ook bij Zoë’s andere problemen kon FACT van betekenis zijn. “Ik had stemmen in mijn hoofd, deed aan automutilatie. Daar kreeg ik ook medicijnen voor, zodat ik rustiger werd. Het ging soms een paar weken goed, soms weer helemaal mis. Dan deed ik zelfmoordpogingen. Ik praatte veel met de psychiater en FACT ging elke dinsdag met mij mee naar de huisarts voor de medische controle.” Die betrokkenheid betekende alles voor Zoë. “Ze waren er echt voor me. Dat vond ik het mooiste. Ze hielpen me te wennen aan mijn nieuwe huis. Ik was al 3 jaar geen huis gewend, geen vastigheid. De hulpverleners van FACT zijn echt super. Betrokken, maar ook heel spontaan en vrolijk, niet te serieus. Dat is heel fijn. Ik ben echt supertevreden. Ik krijg nu geen hulp meer, maar we hebben nog steeds contact. Voor de gezelligheid.”

“Nu ben ik fulltime moeder. Dankzij mijn dochtertje heb ik iets om voor te leven. Ik vind het heerlijk om alles van haar mee te maken. Mijn vriend werkt 6 dagen per week bij Defensie in Leeuwarden. Ik ben heel blij met mijn flatje, waar ik lekker woon. Ik denk dagelijks aan hoe ik hier ben gekomen: het is niet zomaar een flatje, voor mij is het heel bijzonder. Mijn nieuwe leven is hier begonnen. Het is mooi dat ik mezelf kan redden. Wat ik altijd heb gewild is mij gelukkig voelen, en dat voel ik mij nu. De rest kan me gestolen worden.”