Je staat er nooit alleen voor

Tijdens haar master Klinische psychologie liep Alcinda negen maanden stage bij Accare. Dat beviel zo goed, dat ze besloot te blijven. Op de generalistische poli in Leeuwarden werkt ze met kinderen en jongeren met bijvoorbeeld ADHD, angst- en stemmingsstoornissen, autisme of systemische problemen. In haar rol als behandelcoördinator voert Alcinda na een kennismaking onderzoeken uit, waaronder gesprekken met de cliënt, ouders en school. In samenwerking met de regiebehandelaar wordt vanuit de onderzoeken bekeken of er sprake is van een diagnose. Alcinda koppelt dit terug in een adviesgesprek.

Alcinda: “Ik wilde na mijn stage graag bij Accare blijven, vanwege het teamgevoel. We sparren vaak, hebben regelmatig multidisciplinair overleg en je kunt gemakkelijk aan collega’s vragen om even met je mee te denken. Ook kun je aansluiten bij afspraken met collega’s met een andere functie om op de hoogte te blijven van elkaars expertise. Er is saamhorigheid en je staat er nooit alleen voor. Dat is ook bevorderlijk voor de cliënt, want hoe meer perspectieven, hoe helderder het beeld.” 

“Ik kreeg de ruimte om mijn inwerktraject op mijn eigen tempo te doen”, zegt Alcinda. “Er is een paar maanden tijd om ingewerkt te worden op de verschillende diagnostische instrumenten. Ook kun je aansluiten bij diagnostiek en behandelingen van collega’s. Supervisie is een vast onderdeel van je werk, waarin je kwijt kunt waar je tegenaan loopt en ook wat er juist goed gaat.”

De goede persoonlijke begeleiding was voor Alcinda heel waardevol toen ze tijdens haar stage privé een traumatische gebeurtenis meemaakte, waaraan ze een post-traumatische stressstoornis overhield. “Ik vond het lastig om met collega’s te delen dat ik naast mijn studie en stage privé tegen dingen aanliep. Daarnaast merkte ik dat ik vastliep tijdens het werk. Dat heb ik met mijn supervisor en een paar naaste collega’s kunnen delen.” Alcinda volgde naast naar stage zelf behandeling voor haar PTSS. Toen vanuit haar behandeling werd geadviseerd een week naar een traumabehandeling te gaan, kon Alcinda dit ook binnen haar stage delen, “Het was heel moeilijk, maar de steun die ik hieruit haalde droeg juist bij aan mijn proces en was heel fijn.”

Inmiddels gaat het goed met Alcinda. “Soms vertellen cliënten over een gebeurtenis die lijkt op wat ik heb meegemaakt en dat kan me enorm raken. Dan is het fijn te weten dat ik bij collega’s terecht kan om te delen wat het met mij doet. Of dat ik kan besluiten dat een andere collega geschikter is voor de casus en er met meer afstand naar kan kijken. Niemand kijkt raar op als het je even raakt, we weten wat ieders draagvlak is.