De mensen achter de cijfers: een pleidooi voor zorgprofessionals én politiek
Ooit promoveerde ik op het onderwerp Hiv bij Tbc-patiënten. Ik was zo ‘blij’ met mijn statistische bevindingen en de verbanden die ik legde tussen kruistabellen en SPSS-berekeningen. Ik ontdekte dat de sterfte onder patiënten met zowel Hiv als Tbc hoger was dan bij Tbc-patiënten zonder Hiv. Tot... het moment dat ik me realiseerde dat al die cijfertjes staan voor mensen en hun lijden. Het bracht me terug naar het jaar waarin ik werkte met Hiv patiënten en de uitstoting die zij ervoeren. Dat zij op hun ziekbed, en zelfs op hun sterfbed, niet werden aangeraakt uit angst.
De mensen en hun lijden
Vanuit die ervaring wilde ik onderzoeken hoe het zat met Hiv bij Tbc-patiënten in Nederland. Ik pleitte voor Hiv-tests bij Tbc-screenings binnen de GGD, zodat mensen betere zorg konden ontvangen. Mijn promotieonderzoek droeg bij aan de richtlijnen die hieruit voortkwamen. Terugkijkend hadden die cijfertjes me wel even in de greep gehad en overgenomen. Sindsdien verlies ik nooit meer uit het oog waar het om gaat: de mensen en hun lijden.
Nu werk ik in de jeugdhulp, ik zie veel kinderen met een bi-culturele achtergrond. Kinderen die worstelen. Kinderen die met, of soms zelfs zonder ouders, naar Nederland gevlucht zijn. Ik zie het leed dat kinderen hebben meegemaakt. Alles wat ik in dit filmpje zie, hoor ik terug in mijn behandelkamer. Soms raakt het me zo diep dat ik het nieuws niet meer wil volgen. Stel je voor dat je dit zelf meemaakt…
Terug naar de basis
In het politieke en maatschappelijke debat zijn deze kinderen en hun families verworden tot cijfers. Het gaat over aantallen: hoeveel mensen slapen er buiten bij Ter Apel? Hoeveel opvangplekken dicteert de Spreidingswet? Hoe gaat het ‘strengste asielbeleid ooit’ eruitzien? Termen als ‘nareis op nareis’ en ‘veilige landers’ helpen ook niet om de gezichten van de individuen voor je te zien. Laten we niet vergeten dat het om mensen gaat.
Ook in de jeugdhulp zijn we druk met onze agenda’s, met productiecijfers en consultatie-uren. Maar ooit kozen we voor de (geestelijke) gezondheidszorg vanwege onze drive: de kwetsbaren in de maatschappij helpen. En ja, soms stuiten we daarbij op moeilijke vraagstukken… op duivelse dilemma’s. Wie is het meest kwetsbaar onder de kwetsbaren? Wie staat bovenaan de wachtlijst? Wie heeft onze hulp het hardst nodig? Nogmaals, laten we dan niet vergeten dat het om mensen gaat in plaats van cijfers. Laten we met z’n allen, ook politici, teruggaan naar de basis: het leven van kwetsbare mensen een beetje beter maken.
Wat is jouw drive?
De waan van de dag, de cijfers en je werk kunnen je zo opslokken, dat je soms vergeet waarom je dit werk bent gaan doen. Laten we wat vaker stilstaan vanuit welke normen, waarden en idealen we werken en hoe we daar vorm aan geven. Voor mij is dat een blijvende zoektocht en inspiratie: hoe aan mensenlevens recht te doen. Franciscus van Assisi vatte het voor mij prachtig samen:
Prayer of St. Francis of Assisi (Prayer for Peace)
Lord, make me an instrument of your peace:
where there is hatred, let me sow love;
where there is injury, pardon;
where there is doubt, faith;
where there is despair, hope;
where there is darkness, light;
where there is sadness, joy.
O divine Master, grant that I may not so much seek
to be consoled as to console,
to be understood as to understand,
to be loved as to love.
For it is in giving that we receive,
it is in pardoning that we are pardoned,
and it is in dying that we are born to eternal life.