Lieve Jip

Want Jip, ik moest in je dossier zijn omdat we de gemeente uit moeten leggen dat de zorg die jij gekregen hebt rechtmatig was. Jij hebt gelukkig geen idee wat dat betekent en dat is maar goed ook. Want Jip, jij bent gewoon een jongen van 15, met problemen, die gezien wil worden, die geholpen wil worden.

Het zijn kinderen zoals jij die we binnen de jeugdzorg zo graag willen helpen. Maar hebben we dat vandaag weer kunnen doen met elkaar? Of waren we veel te druk met systemen, administratieve rompslomp en het goed wegschrijven van alle uren?

We brengen elkaar het hoofd op hol met begrotingen die niet sluitend zijn, met meer en meer controles en regeltjes. Maar Jip ben jij daar nou mee geholpen? Ben jij geholpen toen je van instelling A naar instelling B moest verhuizen? Van instelling B naar instelling C, om tot slot in instelling D opgenomen te worden in een scheurpak in een kamer die op  een gevangenis lijkt? Is dat nou de JEUGD zorg?

Jip, jij bent gewoon een jongen van 15 met problemen die gezien wil worden. En geloof me, ik zie genoeg hulpverleners die jou willen helpen en hier het liefst alle tijd in steken die nodig is. Maar ergens in het doolhof van regeltjes en verantwoordingen verdwalen ze. En uiteindelijk moeten ze zuchtend toegeven dat het ook hen niet gelukt is. Dat de energie niet meer zit in het helpen van kinderen, maar dat de energie is verdwenen in het administratieve circus dat we met elkaar opgetuigd hebben.

En Jip, vandaag liet jij me weer even zien waarom ik toch wil blijven doen wat ik doe. Omdat het nodig is. Omdat de jeugdzorg nodig is. Omdat er genoeg kinderen zijn zoals jij. Een jongen van 15, met problemen, die gezien wil worden, die geholpen wil worden. En blijkbaar moet dat zoals het nu gaat. Met alle regeltjes en administratieve rariteiten. Maar gelukkig werken we er met elkaar ook aan om van de zorg weer gewoon de zorg te maken.

Hoe dat moet? Dat weten we in dit land gewoon even niet. En dus ploeteren we door met elkaar. Gaan we bij elkaar zitten in schrapsessies, overleggen we ons suf, en proberen we vooral om zorg aan kinderen zoals jij te kunnen blijven regelen. Ook als dat betekent dat we bijna net zoveel ‘niet-hulpverleners’ als ‘wel-hulpverleners’ aan het werk hebben.

Want ooit gaat het vast allemaal weer iets ‘normaler’ worden. Zien we met elkaar weer in dat deze gekke beheersingskramp ook niet leidt tot betere zorg. En zien we bovenal in dat kinderen zoals jij hier niet door geholpen worden.

En Jip, toen ik in de auto naar huis zat, reed je in gedachten nog een tijdje met me mee. En vlak voor je uitstapte hoopte ik vooral dat er een hulpverlener is die naast je komt zitten. Die jou ziet. En die zegt ‘samen gaan we jouw problemen oplossen’.

En dan maar hopen dat die hulpverlener een goed kompas heeft om het doolhof te kunnen doorstaan.

.
_{Ardie van der Avoird werkte tot voor kort als zorgadministrateur bij Accare. Ze is inmiddels haar eigen praktijk begonnen als baby- en kinderslaapcoach.}