De stap naar hulp heeft mijn leven veranderd

Lisa (23) woont nu op een beschermd wonen-project van Mind Up in Leeuwarden. Ze heeft een eigen kamer met een kleine keuken en deelt de badkamer met haar groepsgenoten. Een warme, veilige plek, waar ze werkt aan haar toekomst. “Ik hoop dat ik over twee jaar helemaal zelfstandig kan wonen,” vertelt ze. “En dan wil ik graag weer gaan werken, misschien zelfs verder leren. Ik heb een zorgopleiding afgerond, dus wie weet wat er nog op mijn pad komt!”

Wie Lisa nu ziet genieten van shoppen, terrasje pakken en make-up uitproberen met vriendinnen, ziet vooral een jonge vrouw die midden in het leven staat. Toch was dat jaren geleden wel anders. Tussen haar 14e en 16e kreeg ze te maken met ingrijpende gebeurtenissen, waardoor haar wereld stil kwam te staan.

“Ik vertel er liever niet teveel over, maar ik werd bang, schrikachtig, prikkelbaar. Ik kon niet meer goed slapen, raakte snel overprikkeld en had last van nare gedachten. Op een gegeven moment begon ik mezelf te snijden. Dat gaf even verlichting, maar natuurlijk loste het niets op,” vertelt Lisa openhartig.

De impact op haar dagelijks leven was groot. Thuis, waar ze met haar moeder en zusje woonde, was het moeilijk. Ook school ging steeds slechter. Gelukkig schakelde haar huisarts snel hulp in, en Lisa kwam terecht bij Accare voor behandeling.

Bij Accare kreeg Lisa de ruimte om te leren praten over haar gevoelens, haar ervaringen en wat er allemaal in haar hoofd omging. “Daar heb ik zóveel geleerd. Mijn psycholoog legde uit dat we in ons hoofd allemaal laatjes hebben: sommige gevuld met mooie herinneringen, andere met minder fijne. Je hoeft de nare laatjes niet open te houden, maar je kunt ze wel leren sluiten. Ze blijven er, maar ze bepalen niet langer hoe jij je voelt.”

Lisa straalt als ze terugdenkt aan die periode. “Mijn psycholoog was lief, begripvol en empathisch. Natuurlijk – ze losten mijn problemen niet voor me op. Maar ik kreeg wél de tools om dat zelf te doen. Het voelde echt alsof ik er niet alleen voor stond.”

Wat Lisa het meest waardeerde aan haar behandeling bij Accare, was de laagdrempeligheid en de persoonlijke benadering. “Ik mocht er zijn zoals ik was, met alles wat ik voelde. Ik kon mijn verhaal kwijt, er werd écht geluisterd. Als ik een moeilijke week had, kon ik extra of eerder komen. Dat gaf me vertrouwen en het gevoel dat ik er niet alleen voor stond.”

Ook de manier waarop Accare haar voorbereidde op het afsluiten van de behandeling, noemt ze zorgvuldig. “Toen ik achttien werd, moest ik stoppen bij Accare. Daar was ik op voorbereid, maar het voelde toch als een gemis. Tegelijkertijd had ik wel het gevoel dat ik op eigen benen kon staan – dat ik zelf verder kon, met alles wat ik geleerd had.”

Een onderdeel van Lisa’s behandeling was EMDR, een therapievorm die vaak wordt ingezet bij posttraumatische stressstoornis (PTSS). “EMDR” staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Het helpt om nare herinneringen minder heftig te maken. Tijdens de behandeling denk je aan een ingrijpende gebeurtenis, terwijl je afgeleid wordt – bijvoorbeeld door vingerbewegingen of geluidjes. Zo worden je hersenen gestimuleerd om de herinnering op een andere manier te verwerken.

Voor Lisa pakte dit helaas onverwacht anders uit. “Het komt nauwelijks voor, maar blijkbaar was ik gevoelig voor de EMDR-behandeling want bij mij triggerde het epilepsie.  Dat was schrikken, en we zijn er toen ook meteen mee gestopt. Gelukkig heb ik ook zonder EMDR heel veel aan mijn behandeling gehad.”

Inmiddels staat Lisa op de wachtlijst voor verdere behandeling binnen de GGZ. “Ik ben er nog niet, maar ik ben wél al ver gekomen. Ik voel me rustiger, kan mijn emoties beter hanteren. Vroeger reageerde ik heel heftig – nu lukt het me om even adem te halen en anders te reageren.”

De toekomst ziet Lisa zonnig in. Ze barst van de plannen. “Ik wil trouwen, moeder worden, de wereld zien; maar Leeuwarden blijft mijn thuis. En mijn motto is: Leef in het nu. Dat lukt me nu pas echt goed, omdat ik me weer gelukkig voel. Niet elke dag is perfect, maar ik heb wél veel meer goede dagen.” Bedachtzaam maar met een glimlach zegt ze: “Als ik geen hulp had gekregen, was ik waarschijnlijk zwaar depressief geworden. Daarom zeg ik tegen iedereen die ergens mee zit: zoek hulp. Echt. Bij Accare voelde ik me gehoord, begrepen én gesteund. Ze gaven me handvatten die ik nog steeds elke dag gebruik. Ik ben zo blij dat ik de stap heb gezet.”