Wij hebben onze kracht terug

Na haar vlucht uit Afghanistan kwam Fatima met haar kinderen Amir en Ali (3) aan in Nederland. Haar man Mahdi was onderweg vastgehouden, ze wist niet waar hij was. Fatima: “Aan de ene kant voelde ik me veilig in Nederland en daar was ik blij om. Maar ik had zoveel problemen gehad en zat met de kinderen in een vreemd land. Ik wist niet hoe ik met de situatie moest omgaan en vond het moeilijk om actief te blijven. Alles speelde door mijn hoofd. Als moeder maakte ik me vooral zorgen om Amir. Hij had last van nachtmerries en was heel teruggetrokken. Hij wilde alleen maar binnen blijven en niet met andere kinderen spelen. Ook was hij snel boos en kon hij niet voor zichzelf opkomen. Ik was heel blij dat we toen hulp kregen van Irma en Annette van Accare.”

Speciale aandacht was er voor Amir, die op jonge leeftijd al zoveel had meegemaakt. Fatima: “Om alles een plekje te geven, hebben we samen met Annet een boek gemaakt. Ik heb het vluchtverhaal verteld en dit hebben we stap voor stap getekend en opgeschreven. Amir vond dat heel erg interessant. Doordat het verhaal nu op papier staat, heeft hij zijn hoofd opgeruimd en geordend. Het is geen zwart gat meer. Dit heeft hem rustiger gemaakt. Verder was het heel fijn dat stagiaire Laura één keer per week met de jongens kwam spelen. Zij is een student Orthopedagogiek, die meewerkt aan het Accare-project ‘Let op de kleintjes’. Het was leuk voor de jongens en ik had dan even tijd voor mezelf.”

Gelukkig was er inmiddels weer contact met vader Mahdi. Hij bleek in Griekenland te zijn, maar kon niet naar Nederland komen. Voor Amir was het moeilijk om met het gemis van zijn vader om te gaan. Fatima: “Annette maakte een gouden doos voor hem met een foto van zijn vader. Alle werkjes die Amir op school maakte, bewaarde hij in de doos. Hij kon zo uiting geven aan het gemis van zijn vader en laten zien dat hij aan hem dacht.” Toen vader zich - na twee jaar gescheiden te hebben geleefd - weer bij het gezin kon voegen, kreeg hij de doos te zien. Hoe was dit voor hem? “Het is heel lastig te beschrijven, eigenlijk kon ik alleen maar huilen. Ik heb zoveel meegemaakt in Afghanistan, maar ook in Griekenland. Ik heb daar op straat geleefd en uit de vuilnisbakken gegeten. Ik kon wel met mijn vrouw en kinderen praten, maar ik kon ze niet zien en knuffelen. Er was een groot gevoel van onmacht. Steeds bleef de ‘waarom-vraag’ door mijn hoofd spelen: Waarom moet dit mijn gezin overkomen? Waarom moeten wij zo lijden? Waarom?”

Irma en Annette hebben op verschillende niveaus hulp geboden. Daarbij was telkens dezelfde telefonische tolk aanwezig. Fatima: “Met Irma heb ik de EDMR-behandeling gedaan om mijn trauma’s te kunnen verwerken. Ik leerde te vechten tegen mijn angsten. Daarnaast heb ik van Annette adviezen gekregen over hoe ik actief kon blijven, afleiding kon zoeken en met mijn kinderen kon omgaan. Annette werkte bijvoorbeeld met rode en groene kaartjes, waarop staat wat de kinderen wel en niet mogen doen. Dit bood veel duidelijkheid en rust. Want als je zelf veel hebt meegemaakt, heeft dat ook invloed op je omgang met je kinderen. Alles is je snel te veel.”

Om Mahdi te helpen bij zijn problemen, onderging ook hij de EDMR-therapie met Irma. Hij vertelt: “Als je accepteert dat je een behandeling nodig hebt en gemotiveerd bent, is het een goede therapie die je leert omgaan met moeilijke situaties. Ik merk dat ik er rustiger van ben geworden. Als mensen mij pijn willen doen of willen kwetsen, kan ik nu kalm blijven. Het is fijn dat ik nu bijna geen nachtmerries meer heb en als ze wel komen dan weet ik wat ik kan doen. Ik merk ook dat de band met de kinderen heel goed is geworden. We verhuizen binnenkort van het AZC naar een huis en ik was een paar dagen weg om te klussen. Als ik dan bel, krijg ik meteen de kinderen aan de lijn en zijn ze blij mij te spreken. Ze vragen wanneer ik terugkom. Ik ben heel blij dat de band goed is hersteld.”

Hoe ziet het gezin nu de toekomst? Mahdi: “Alles wat ik heb meegemaakt, heeft me sterker gemaakt. Ik wil nu de goede stappen zetten en integreren in de Nederlandse maatschappij. We willen Accare heel erg bedanken voor hun hulp. Dankzij Irma en Annette hebben wij de kracht om ons leven in Nederland verder op te bouwen. Wij verlangen naar een veilig, rustig en goed leven voor ons gezin.”