We zijn geholpen als gezin

Naomi herinnert zich nog goed het moment dat ze wist dat er iets aan de hand was met Benjamin, haar tweede zoon. “Hij was nog maar klein en ik merkte dat hij anders reageerde dan andere kinderen. Maar wat het was…. Geen idee.” Op zijn vijfde kregen ze een doorverwijzing naar Accare, waar uiteindelijk de diagnose PDD-NOS werd gesteld, nu bekend als ASS (autismespectrumstoornis). Rond zijn twaalfde werd de diagnose Autisme gesteld.

“Het klinkt misschien raar, maar dat slechte-nieuwsgesprek voelde voor ons als een opluchting,” vertelt Naomi. “Eindelijk wisten we wat er speelde. Alles viel op zijn plek. We kregen handvatten en Benjamin kreeg meer speelruimte. Als je kind niet goed kan zien, geef je een bril. Voor Benjamin was de hulp van Accare als die bril.” Benjamin vult haar aan: “Het gaf me rust om te weten dat er een reden is waarom ik dingen anders doe. Ik kijk mensen niet aan en heb een korte spanningsboog, maar nu snap ik mezelf en weet ik wat autisme voor mij betekent.”

Bij Accare keken ze niet alleen naar Benjamin, maar naar het hele gezin. De ouders van Benjamin kregen oudertraining, die ze als intensief maar waardevol beschrijven. “Het kostte veel energie, maar we hebben er enorm veel aan gehad,” zegt Naomi. “Ik weet niet of we het zonder die begeleiding hadden gered als gezin. Het hielp ons om niet alleen Benjamin beter te begrijpen, maar ook om sterker te staan als ouders.” Ook Benjamins oudere en jongere broer werden niet vergeten. Voor de oudste was er een speciaal programma dat inzicht gaf in hoe het is om een broer met autisme te hebben. “Dat vond ik heel bijzonder,” zegt Naomi. “Ze begrijpen dat autisme niet alleen de persoon zelf raakt, maar iedereen in zijn omgeving.”

In de loop der jaren volgde Benjamin verschillende programma’s en therapieën. Toen hij nog op de basisschool zat, volgde hij op vrijdagmiddag het project ‘Accare let op de kleintjes’. Daarvoor kwam er iemand bij het gezin thuis. Later, vanaf zijn tiende, nam hij deel aan creatieve therapie in het Kunstatelier. “Klooien met klei, kunstwerkjes maken en zelfs een bordspel ontwerpen, dat was helemaal mijn ding,” vertelt Benjamin met een glimlach. “Het gaf me rust en structuur. Bovendien leerde ik spelenderwijs om beter met anderen samen te werken.”

De laatste tweeënhalf jaar stond het programma ‘Autisme en ik’ centraal. Benjamin noemt het zelf gekscherend ‘Hoera, ik heb autisme’. “Daar was ik een soort ervaringsdeskundige,” legt hij uit. “Ik kon anderen helpen die nog maar net hun diagnose hadden gekregen. Dat voelde goed. Bovendien leerde ik daar veel over mezelf, zoals hoe ik mijn autisme kan uitleggen aan anderen.”

Deze inzichten komen nu goed van pas, want Benjamin zit inmiddels op het mbo, waar hij de koksopleiding volgt. “Ik wil niet zomaar een kok zijn, maar de beste van Groningen,” zegt hij vastberaden. En dan met een big smile: “Ik liep het eerste jaar stage in de keuken van Corpus, waar de selectie van FC Groningen traint. In het begin was ik wel even ‘starstruck’, staat daar zomaar ineens je favoriete elftal bij je in de buurt.  Ik werkte er graag, want het is er gestructureerd. Dat past bij mij.” Naomi knikt trots. “Het is geweldig om te zien hoe hij zich heeft ontwikkeld. Hij heeft vertrouwen gekregen in zijn eigen kunnen.”

Naast de creatieve therapieën stimuleerde Accare Benjamin ook om te sporten. Hij begon met taekwondo en met voetbal, wat hij nog steeds met veel plezier doet. “Bij taekwondo leer ik incasseren en doorzetten,” vertelt Benjamin, “dat zijn belangrijke lessen.” Sport is niet alleen een uitlaatklep voor Benjamin, maar helpt ook om sociale vaardigheden te ontwikkelen en grenzen te verleggen. Naomi: “Het mooie is dat ze tijdens de behandeling niet alleen hebben gekeken naar wat Benjamin nodig heeft, maar ook naar wat hem plezier brengt. Dat maakt het verschil.” Benjamin knikt: “Als je autisme hebt: blijf jezelf en blijf de dingen doen die je leuk vindt. Dat doe ik nu ook en dat is fijn.”

Hoewel Benjamin inmiddels goed weet hoe hij met zijn autisme moet omgaan, blijft de toekomst spannend. Toch heeft het gezin vertrouwen in wat komen gaat. “Het heeft ons niet alleen geholpen met het hier en nu, maar ook met de toekomst,” zegt Naomi. “We hebben advies gekregen over vervolgtrajecten en Benjamin heeft nu de vaardigheden om meer op eigen benen te staan.” Benjamin ziet dat ook zo. “Ik weet dat ik begeleiding nodig blijf hebben, maar ik denk wel dat ik straks zelfstandig kan wonen. Dat geeft mama ook weer wat rust.”

Naomi kijkt met dankbaarheid terug op de steun van Accare. “Ze waren er niet alleen voor Benjamin, maar voor ons allemaal. Ze gaven ons geen kant-en-klare antwoorden, maar hielpen ons oplossingen te vinden. Dat is misschien wel hun grootste kracht.” Voor gezinnen die twijfelen om hulp te zoeken, heeft Naomi een duidelijke boodschap: “Het is helemaal niet eng of raar. Ze kijken naar wat bij je past. Wij zijn er als gezin sterker uitgekomen, en Benjamin heeft zijn weg gevonden. Dat gun ik iedereen.” Benjamin knikt instemmend. “Accare helpt me door het leven. Ik ken nu mijn gebruiksaanwijzing.”