De thuisbehandeling heeft me mijn leven teruggegeven

Eline, een energieke havo-leerlinge met een passie voor hockey en creativiteit, weet als geen ander hoe het is om vast te zitten in angst. Wat begon als vage buikklachten in groep acht, groeide uit tot iets wat haar wereld steeds kleiner maakte.

"In het begin dacht ik dat het gewoon stress was. Maar de misselijkheid werd erger. Ik bleef vaker thuis van school, eerst één keer per week, toen twee, drie, tot ik helemaal niet meer ging. Zelfs de container buiten zetten of naar de brievenbus lopen voelde als een onmogelijke opgave."

De angst voor misselijkheid en overgeven nam haar leven over. Behandelingen op de polikliniek van Accare boden in eerste instantie weinig verlichting omdat de drempel om überhaupt de deur uit te gaan te hoog was.

Toen Accare voorstelde om de behandeling naar haar eigen vertrouwde omgeving te brengen, veranderde alles. "Het idee vond ik eerst spannend. Je safe space is je huis, en ineens laat je daar iemand toe. Maar ze gingen daar heel respectvol mee om. Ze kwamen niet op mijn kamer – dat was mijn plek. We begonnen klein, bij de brievenbus, de voordeur, stapje voor stapje verder."

Het verschil met de polikliniek was enorm. "Op de poli was het lastig. Ik kwam daar eens in de twee weken voor een behandelgesprek maar door mijn angst vond ik het ontzettend moeilijk om daar te zijn. Uiteindelijk durfde ik helemaal niet meer naar die afspraken toe te gaan. Dus hoe kon ik vooruitgang boeken? Thuis voelde alles anders. Het was vertrouwd, en daardoor durfde ik stapjes te zetten. Mijn behandelaar werd niet alleen een zorgverlener, maar iemand die echt bij ons hoorde. Als ze kwam, voelde het gewoon normaal. Geen stress, geen angst."

Het verschil zat niet alleen in de locatie, maar ook in de manier van benaderen. Thuis was er tijd voor spontane gesprekken, voor kleine momenten die verder gingen dan alleen de angst. "We praatten niet alleen over hoe bang ik was, maar ook over school, hobby’s, dingen die me bezighielden. Ze begrepen niet alleen mijn klachten, maar ook wie ík was. Daardoor kon ik veel meer delen en voelde ik me echt gehoord."

Naast de individuele begeleiding kreeg het hele gezin ondersteuning via systeemtherapie. "Dat was misschien wel net zo belangrijk als de behandeling zelf. Mijn ouders en broertje wilden me wel helpen, maar ze begrepen niet altijd wat er in mijn hoofd omging. Voor hen was het frustrerend om te zien hoe ik steeds verder wegzakte, zonder te begrijpen waarom."

Systeemtherapie bracht daar verandering in. "We gingen met elkaar in gesprek, begeleid door een systeemtherapeut van Accare. Mijn ouders leerden hoe angst mijn denken en doen beïnvloedde. Mijn broertje begreep beter waarom ik soms zo teruggetrokken was. Maar ik leerde ook om hun kant te zien – hoe machteloos zij zich soms voelden. Die openheid bracht ons dichter bij elkaar. We werden weer een team, in plaats van eilandjes die ieder op hun eigen manier met de situatie worstelden."

Nu, terugkijkend op haar traject, is Eline trots op hoe ver ze is gekomen. "Ik ga weer vijf dagen per week naar school, sport, ga uit eten, vier kerst met familie. Ik leef weer. De thuisbehandeling heeft écht het verschil gemaakt. Ik had het veel eerder moeten doen." Het meest waardevolle? "Het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Dat je thuis, in je eigen omgeving, samen met je gezin en een vertrouwde behandelaar stapje voor stapje vooruit kunt. Dat maakt de weg naar herstel niet alleen haalbaar, maar ook minder eenzaam. Voor mij was het de sleutel naar het leven dat ik nu weer volop leef."