Je bént niet je eetstoornis, je hébt een eetstoornis

Als puber had Alie veel te verwerken. Ze was op jonge leeftijd haar moeder verloren, het gezin was net verhuisd en Alie was extreem perfectionistisch. “In mijn zoektocht naar wie ik nou werkelijk was, waar ik bij hoorde en wat mijn plekje was, begon ik samen met een vriendin met lijnen. Maar terwijl zij stopte, ging ik door. Voor ik het wist, was mijn dag volledig in beslag genomen door gedachten over eten. Ik vergeleek mezelf continu met anderen en vond iedereen knapper en slanker dan ik.”

Toch merkte Alie dat ze erover wilde praten, al wilde ze niet direct hulp. “Ik dacht dat ik het zelf wel onder controle had.” Ze stapte naar de vertrouwenspersoon op school, en uiteindelijk werden ook haar vader en zijn nieuwe vriendin geïnformeerd. Via de huisarts kwam Alie bij Accare terecht. Dat was een grote stap voor haar, maar achteraf gezien een levens veranderende beslissing.

Alie vertelt: “Mijn herstel was niet makkelijk. Een eetstoornis treft niet alleen jezelf, maar ook je hele gezin. Mijn ouders en zusjes hadden het zwaar, net als ik. Het was lastig om mij los te zien van mijn eetstoornis, maar dat is juist zo belangrijk: je bént immers niet je eetstoornis, je bént niet je diagnose. Je gedraagt je niet zo omdat je dat wilt, maar omdat het voelt alsof je niet anders kunt. Ik durf wel te stellen dat herstel gaat over knokken, over bloed, zweet en tranen.”

Tijdens de behandeling kreeg Alie cognitieve gedragstherapie (CGT) en psychomotorische therapie (PMT). CGT is een therapievorm waarbij je leert hoe je gedachten invloed hebben op je gevoelens en gedrag. “Ik leerde bijvoorbeeld om negatieve gedachten over mezelf te herkennen en uit te dagen. Als ik dacht: "Ik ben niet goed genoeg," leerde ik mezelf af te vragen: "Is dat echt zo? Wat zouden anderen zeggen?" Door dit steeds opnieuw te oefenen, veranderde langzaam mijn zelfbeeld. Ook moest ik situaties aangaan die ik spannend vond, zoals in een drukke ruimte eten of met anderen praten over mijn gevoelens. Dit hielp om mijn angst en onzekerheid te verminderen.”

PMT, een therapie waarbij je via beweging en lichamelijke oefeningen werkt aan je mentale klachten, heeft Alie als heel fijn ervaren. “Het praten over mijn problemen was niet altijd makkelijk. Door bijvoorbeeld lichamelijke- of sportoefeningen te doen, leerde ik mijn grenzen aan te geven. Ook deden we ontspanningsoefeningen om beter in contact te komen met mijn lichaam, wat extra moeilijk was omdat mijn lichaam juist mijn grootste strijd was. Toch gaf het me veel inzichten en hielp het me om mijn lichaam weer meer te accepteren. Toen het echt slecht ging, kon ik extra terecht bij mijn therapeut, ook via mail en telefoon. Dat voelde als een veilige haven. Ze dachten niet alleen met mij mee, maar ook met mijn ouders.”

Alie is gedurende haar behandeling ook twee weken opgenomen geweest. “Mijn opname in de kliniek was kort, maar ontzettend belangrijk. Hier ging de knop voor een hele tijd om. Ik leerde weer normaal eten en leerde mezelf realistischer te zien. De mensen in de kliniek waren streng voor mijn eetstoornis – die had namelijk veel terrein gewonnen. Maar voor mij als persoon waren ze warm en lief. En die steun had ik zo nodig. Mijn eetstoornis was een soort identiteit geworden, maar stapje voor stapje leerde ik mezelf daar los van te zien. Ik begon na te denken over wat ik écht wilde in de toekomst. En dat leven zou niet lukken als ik me vast bleef klampen aan mijn eetstoornis.”

In 2015 werd de behandeling afgesloten. “Ik was er nog niet helemaal klaar voor, dacht ik. Mijn veiligheid viel weg.” Dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht: “Maar terugkijkend had Accare mij alles geleerd wat ze konden. Ik bleek sterker dan ik dacht.” Nu, jaren later, werkt Alie in de kinderopvang en is ze vrijwilliger op het gebied van mentale gezondheid. “Met mijn ervaringen help ik anderen. Ik sport, doe leuke dingen en leef zonder eetstoornis. En dat is heerlijk. Zonder de hulp van Accare was dit nooit gelukt.”

Alie haalt diep adem en zegt dan: “Ik wil niet zeggen dat mijn leven altijd rooskleurig is, maar het is niet meer zo pikzwart als toen. Dat gun ik iedereen die nu worstelt met mentale problemen. Hou vol; aanvaard de hulp! Je hoeft het niet alleen te doen.”