Wij hebben ons leven terug

In het jaar nadat Barbara haar eigen woning had betrokken, kwam onverwacht haar vader te overlijden. Acht weken daarna pleegde haar ex-man zelfmoord. En negen maanden daarna moest ze na een ziekbed afscheid nemen van haar moeder. “Ik ging weer werken om houvast en afleiding te hebben. Maar toen ik net een beetje mijn draai had gevonden op mijn werk, overleed ook nog mijn beste vriendin. Dat was voor mij de druppel, mijn wereld stortte in. Ik voelde me heel erg vader en moeder tegelijk, maar natuurlijk ook wees. Ik keek naar mijn twee dochters, van toen 10 en 12 jaar, en zag dat we met z’n drieën veel te ver van het pad af waren geraakt. Mijn rugzak was zo zwaar, ik voelde ‘m letterlijk op mijn rug zitten. Ik stond in de overlevingsstand en had allerlei klachten. De meiden hadden problemen met slapen, angsten, noem maar op. De verhoudingen tussen ons drieën klopten ook niet meer. De oudste zat in de moederrol om de jongste te beschermen. De jongste ging bijna niet meer naar buiten. We hebben anderhalf jaar begeleiding gehad van Dimence en daar was ik heel blij mee. Maar het was niet genoeg. We waren op.”

Toen werd KINGS (Kind In Gezond Systeem) voorgesteld, waarbij Barbara met haar meiden zes weken in een huisje kon komen wonen voor behandeling. Een programma dat Accare in Deventer aanbiedt in samenwerking met Ambiq, Pactum en JeugdGGZ Dimence groep. “Zes weken uit je eigen huis en omgeving, dat is nogal wat”, zegt Barbara. “Maar ik dacht: dat moet dan maar gebeuren, want ik wil ons leven terug en ik doe daarvoor alles wat nodig is. Op een zondag zijn we vertrokken. Ik had zorgverlof genomen en we hebben een klein feestje gegeven voor vriendinnen van de meiden, die inmiddels 13 en 16 waren. Ik wilde het als iets positiefs ingaan, het kon alleen maar beter worden.”

“Toen we aankwamen in Deventer, voelde het meteen als een warm bad. Er was zoveel gebeurd, ook in mijn jeugd en met mijn ex-man. En als je daar dan welkom bent en er staat 24/7 iemand voor je klaar, dat voelt zo fijn en veilig. Elke begeleider was anders, maar ik voelde me bij ze allemaal op mijn gemak. Terwijl ik best bindingsangst heb.”

Van de zes weken KINGS was de eerste periode voor Barbara, de tweede periode voor de kinderen en de laatste periode voor alle drie samen. Het idee is dat je als ouder eerst sterk moet staan, zodat je je kinderen daarna kunt helpen. Ook weet je dan wat je kind meemaakt tijdens de behandeling. Barbara: “Ik heb negen EDMR-sessies gehad in vijf dagen. Dat was heftig. Na afloop maakte ik een ommetje en als ik thuiskwam, vroeg de begeleiding waar ik behoefte aan had. Een kopje thee en even praten of juist lekker in bad? Het was zo fijn dat je niet meteen weer gericht hoeft te zijn op de kinderen. Het voelde veilig en ik kreeg alle tijd die ik nodig had voor mijn eigen proces. ’s Morgens deden we ook yoga en meditatie, zodat ik beter leerde ontspannen. In deze periode kregen de meiden online les van school en ze hebben veel spelletjes gedaan met de begeleiding. Ze vonden het heel gezellig. En het mooie was dat ik weer kon lachen. Mijn jongste dochter gaf aan dat ze me al zo lang niet meer vrolijk had gezien. Ze kende die vrolijke mama helemaal niet meer.”

Toen Barbara stevig stond, waren de meiden aan de beurt. “Mijn oudste dochter werd al langer ergens anders behandeld en het ging goed met haar. Ze hoefde geen extra behandelingen te ondergaan. Haar hulpverleners zijn wel steeds betrokken geweest en ook langsgekomen in Deventer. Mijn jongste dochter kreeg dezelfde behandeling als ik. Zij vertelde mij niet veel over haar behandelingen, maar ik zag haar elke dag een beetje vrolijker worden.”

“In de laatste periode hebben we onder begeleiding gesprekken met elkaar gevoerd om ook de laatste dingen uit te spreken die ons nog dwars zaten. Daarna heb ik met hulp van de begeleiding voor beide meiden een ontslagbrief geschreven. De jongste was altijd voor mij aan het zorgen door huishoudelijke taken te doen. De oudste probeerde moeder en vader tegelijk te zijn voor de jongste. In twee mooie brieven heb ik ze beide ontslagen van deze taken. Ik heb de brieven aan ze voorgelezen, met ook de behandelaar erbij, en ze een mooi kettinkje gegeven. Ik begon zelf al te snikken toen ik de eerste woorden uitsprak, dus we hebben enorm gehuild met elkaar. Ik zei: ‘Jullie moeten de wereld intrekken. En als je hulp nodig hebt, staat mama hier altijd voor je klaar. En als mama problemen heeft, dan heeft ze haar eigen mensen om te helpen. Dat hoeven jullie niet te doen.’ Dat was zo’n mooi moment. Ik ben ook zo enorm trots op die meiden.”

“Ik ben als een blanco bladzijde weer naar huis gegaan. Ik heb al mijn oude troep daar achtergelaten. Natuurlijk is het best spannend om weer thuis te komen, maar we hebben stap voor stap de draad weer opgepakt en natuurlijk word je daar ook in begeleid. Inmiddels zijn we een jaar verder en redden we ons helemaal zelfstandig. We hebben een fantastisch jaar achter de rug. We doen alle drie ons ding en plannen ook samen gezellige avondjes uit. Ik zie het eerder bij de meiden als er iets is en dan kunnen we daar in alle rust en openheid over praten. En ik weet beter hoe ik zelf in elkaar zit. Wat ik aankan, wat ik wil en niet wil. Mijn zelfbeeld was 0,0 en dat is nu gewoon goed. Ik maak me nergens meer druk om en geniet veel meer. Ik heb weer energie, zet gezellig een muziekje op. Dat was ik helemaal kwijt.”

“Ik kan KINGS zeker aanraden, vooral als je er open ingaat. Dat is moeilijk, want alles komt weer boven. Maar als jij niet open bent naar een hulpverlener, kunnen ze je niet helpen. Ik had maar één doel: de meiden weer gelukkig zien. Ik vond het mijn verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat ze opgeruimd en blanco de toekomst tegemoet konden gaan. Ik ben enorm trots dat we dit met z’n drieën hebben gedaan. De drie musketiers, zo noemen we onszelf. We zijn er samen sterker uitgekomen. Samen gaan we een zonnige toekomst tegemoet en KINGS is daarvoor heel belangrijk geweest.”